Hoi allemaal, daar ben ik weer.. dit keer vanuit een internetcafe' tje genaamd "Coconuts", gelegen in Paleochora. Er hangt een goed sfeertje en er worden zomerse plaatjes gedraaid.. dus dat moet een mooi verhaal opleveren.

Ik bevind me momenteel dus in Paleochora, dat is een relatief groter dorp gelegen in het zuid-westen van Kreta, aan de kust uiteraard. Maar ik zal eerst even vertellen over de weg daarheen, vanuit Athene - daar waar het vorige verhaal is geëindigd. Nu ik er over nadenk kijk ik er vanop hoeveel er in de tussentijd toch heeft plaatsgevonden..

Na Athene werden dingen snel beter, ik kwam na de bootreis terecht op een camping vlakbij de hoofdstad van Athene, Heraklion. Ik kan uitgebreid vertellen wat ik hier allemaal gedaan heb, maar ik ben hier vooral tot rust gekomen en goed hersteld. De camping (Camping Creta), was achteraf eigenlijk heel aangenaam - waarom achteraf? dat vertel ik je zo..
Camping Creta wordt gerund (schrijf je dat zo?) door een Griekse familie, best leuke mensen. Dus ondanks de camping zo goed als leeg was, voelde ik me zeker welkom. Veel winkels waren in de omgeving dicht (inmiddels begint het te leven op Kreta), dus ik raakte voor mijn dagelijkse boodschappen een eindje verderop bij een heel klein winkeltje - maar achteraf heel blij dat ik dit winkeltje ontdekt heb. De winkel was in handen van een man en zijn vrouw, en omdat je daar toch zeker 2x per dag kom (en het is daar klein) raak je snel in gesprek met die mensen. Ze spraken beide vrij goed Engels, dus met veel vragen kon ik bij hun terecht.. zo had de man een gastankje voor me geregeld en mocht ik uiteindelijk hun computer gebruiken om mijn laatste verhaal te schrijven. En dit soort dingen helpen je om ergens lekker te settelen.

Ik ben hier per toeval ook meer te weten gekomen over de Griekse keuken. Overdag had ik een aquarium bezocht wat op loopafstand is van de camping, en binnen het gebouw was ook een restaurant, waar ik uiteraard even een lekker mok thee heb gedronken. De ober vertelde me dat ze 's avonds ook open waren, dus ik bedacht om de volgende avond daar te dineren. Eenmaal aangekomen daar de volgende avond bleek het dicht te zijn, en op dat tijdstip (19uur) is er geen mogelijkheid om boodschappen te doen - dus wat nu? Taverna's waren daar niet in overvloed, laat staan allemaal open. Dus ik pakte Google Maps erbij, er ik zag dat er op 20min. loopafstand een taverna was die me wel aansprak. Ik belde op en ze waren open.. zodoende ben ik naar Taverna Ambriosa gelopen (dat rijmt). Bij binnenkomst was het leeg, maar dat was ik inmiddels wel gewend. Ik moet zeggen dat ik bij aankomst al zag dat dit een schot in de roos was. Tot zover heb ik nergens lekkerder gegeten als daar, dus mocht je ooit eens in die regio zijn.. Alles wat ik typisch Grieks vind was daar - mythologische figuren, blauw-witte kleuren, zee, muziekje etc.. maar ook het eten; gegrilde groente (die kon ik wel gebruiken), veel zeedieren en honing deserts. Ik bleek daadwerkelijk hun enige klant te zijn die avond, maar dat gaf wel de aanzet om ongelimiteerd vragen te stellen over alle het lekkere eten.. de volgende morgen was ik denk ik volledig hersteld.

Na een kleine week ben ik verhuisd naar Chania, de 2e stad van Kreta - en een leuke stad bovendien! Dat kan ik alleen niet zeggen van de camping.. Per taxi kwam ik aan bij de camping, omdat je via OV er simpelweg niet komt. Je rijdt vanuit een klein weggetje een soort mini-dalletje in, dat tevens de camping is. Maar dat dalletje wordt omgrensd door muur, en er is 1 ingang en dus uitgang. Nu was de vorige camping ook leeg, maar hier was ik echt alleen. De enige companion die ik had was de tuinman, Pavlo.. maar Pavlo sprak geen woord Engels, en ik betwijfel of hij wel helemaal 100 was. Afijn, ik was daar alleen.. en als het donker werd, dan werd het donker.. want de verlichting was nog niet aangesloten. Dus 's avonds ben je zelf het enige geluid op de camping en je ziet zonder zaklamp werkelijk geen hand voor ogen. En juist op deze plek had ik een langer verblijf in gedachte, omdat Chania erg voordelig is als uitvalsbasis naar de omgeving. Wat doen je dan? Juist.. even mams bellen, en na overleg (eigenlijk had ik al besloten) wist ik dat ik hier niet lang wilde blijven.

En dan is de redding soms dat je af en toe mensen tegenkomt en met ze in gesprek raak. Op de weg naar Chania raakte ik in de bus met een vrouw aan de praat die ook Nederlands bleek te zijn, maar inmiddels al 30 jaar op Kreta woonde. Ze heeft op Kreta actief als gids gewerkt en wist me veel goede informatie te geven over wandelroutes die ik wilde gaan doen. Na wat heen en weer gevraag bleek ik toch soms te makkelijk over dingen te denken, of niet aandachtig genoeg geweest. De Samaria Gorge (= een kloof) bijv., dé grote trekpleister onder de wandelliefhebbers, is gewoon dicht momenteel. En nu ik het teruglees in m'n gids staat dat er ook. Maar ik ben dan kennelijk zo gefocust op hoe gaaf die track door de kloof moet zijn, dat je een klein, maar belangrijk detail over het hoofd zie ("open may-oct"). Maar je krijgt door zo'n contact wel inzicht in de mogelijkheden van het gebied, en ik wist wat m'n eerste uitdaging zou worden. Vanwege het tegenvallende verblijf, heb ik al wat eerder een auto gehuurd, en een redelijk deal gemaakt ook nog trouwens. Na de 2e creepy nacht op de camping heb ik vroeg m'n spullen gepakt en met de auto er snel vandoor gegaan. En dat is lekker hoor, zo'n eigen wagen.. je voelt je zo vrij na al dat geheen-en-weer met je spullen en het openbaar vervoer. Ik heb de auto aan de start van de Agia Irini Gorge geparkeerd; een kleinere kloof, maar niet minder mooi (foto's!). De kloof leidt je helemaal naar de kust waar ik terecht kwam in downtown Sougia, een piepklein vredig dorpje dicht tegen de zee. Hier heb ik mezelf beloond met een hotel en een warme douche, en ook dat is lekker na zo'n trip. De volgende dag heb ik er een tocht aan vastgeplakt, en heb ik een oude Romeinse vestiging bezocht, wat verder niet zo bijzonder was, maar de tocht er heen wel. Je gaat eerst flink de hoogte in, waar je boven op een soort vallei uitkom vol bloeiende natuur (april is dé tijd van de bloei op Kreta). Je voelt jezelf een soort Valhalla binnenwandelen.. althans, dat heb ik dan, een ander zou er wellicht niet van opkijken. En na dat paradijs daal je af naar die oude Romeinse setting, en dan weer terug! Zo na deze 2 dagen merkte ik dat ik even verzadigd was met indruk. Sougia was geen plek op termijn, dus ik heb diezelfde dag nog de bus (er gaat er maar 1 per dag, en niet alle dagen) gepakt richting de auto - zo is die buslijn dan wel weer goed verbonden.

En dan ben je in ene weer heel vrij, en ben ik (na al het 1 en ander gehoord te hebben) naar Paleochora gereden, en sindsdien sta ik daar op de camping, en het bevalt me hier heel goed. Paleochora blijkt eigenlijk ook een prima uitvalbasis te zijn voor een paar leuke tracks. Zo heb ik bijv. een ochtend vroeg de boot gepakt naar Sougia, en vanuit Sougia teruggelopen naar Paleochora.

Nu in Paleochora dus, en een laatste avontuur waar ik voor nu nog even wilde vertellen voor ik afsluit.. Een dag of 2 geleden ben ik met de auto naar de start van de Samaria Gorge gereden. Daar bij de start heb je naast de kloof, ook een route die naar de bergtop van Gigilos leidt (2080m). Ik had gelezen dat deze bergroute goed toegankelijk is, en in mijn hoofd leidde dat er toe dat de bergroute ook makkelijk is, maar dat stond er niet. Bij aankomst bereidde ik me, onwetend, voor op de tocht toen ik werd aangesproken door een man, en later nog een 2e man. De eerste man woonde daar aan het startpunt, en de 2e man was een gids van het gebied. De gids vroeg me of ik alleen die berg op ging?.. dus ik zei: "uhh ja". Toen keken de twee mannen elkaar aan, en zei de gids vervolgens dat ik goed op mezelf moest passen en dat hij liever had dat ik wachtte tot er meer mensen zouden komen om de berg op te gaan. Dus ik werd plotseling een beetje zenuwachtig, want ik had begrepen van de vrouw in de bus dat er routes zijn die beter voor de ervaren wandelaars zijn, maar als je daadwerkelijk zo op het punt sta, dan is het "real business". Ook het feit dat ik geen ervaring had / heb met dit maakte dat de 1e man graag wilde dat ik bij terugkomst liet weten aan hem dat ik veilig terug was gekomen. Na dit besloot ik de berg op te gaan zolang het okay voelde. Doch gespannen de berg op gegaan, maar ook een kick.. het echte werk. Zoals de foto's wel zullen uitwijzen, je loopt echt over puin, gesteente, en meerdere malen loop je verkeerd, en het is wel de bedoeling op de track te blijven. Tijdens het gesprek met de 2 mannen in het dal gaf ik aan dat er voor mij een meisje de berg al op was gegaan, alleen. En ze was nog in zicht op dat moment, dus al schreeuwend had ze de waarschuwing meegekregen, en uiteindelijk kwamen we samen bij het 1e rustpunt. Maar deze dame bleek een ervaren loopster te zijn, en had al meerdere bergen getrotseerd. Voor mij was het alleen maar fijn om niet alleen daar te lopen, en het bijzijn van deze knappe Amerikaanse was ook niet verkeerd, des te spannender de tocht. Zij was na het 2e rustpunt vastbesloten om naar de top te lopen ("summit 1h"), en ik vond het goed zo. Dus vanuit daar ben ik naar beneden gelopen.. een tocht óver de berg is toch andere koek dan tussen de bergen. Ik had nog een briefje achtergelaten op de auto van m'n bergdame, dus wie weet gaan we samen nog eens een berg beklimmen..


Dat was het voor nu, Kreta deel 2 komt binnenkort naar je toe.. tot dan!