Zo, hallo allemaal..

T'is vakantie overal, dat ben ik me nog wel bewust, zo erg was ik de tijd nog niet kwijtgeraakt gelukkig.. En dat het vakantie is, dat is te merken hier in Griekenland, overal lopen jonge stelletjes en gezinnetjes, en de restaurants zitten vol. Ook is het nu soms nodig dat ik reserveringen maak, en dat is nog niet echt nodig geweest tot zover.

Inmiddels zijn de meesten van jullie ook ieder een eigen bestemming afgegaan, maar dat is geen excuus om mij te ontlopen natuurlijk.. want er gaat niks boven een koel drankje en een fris vers verhaal vanuit Griekenland.

Dus laat ik jullie aan 2 verschillende, maar unieke ervaringen introduceren; Athos & mount Olympus. Beiden worden als "Heilig" beschouwd, ieder op een eigen manier. Athos stond als 1e op het menu, dus laten we daarmee aftrappen.

Het kan zijn dat je nog niet eerder van Athos gehoord hebt, - wees gerust, ikzelf had er tot ik op Kreta kwam ook nog niet van gehoord. Want toen ik met de boot aankwam op Kreta (herinneren jullie dat nog?!), lang geleden haha, voelde ik me ziekjes, en ben ik op een camping vlakbij de hoofdstad van het eiland gaan staan. In die tijd was het eind maart, en naast de lokale mensen waren er nog nauwelijks toeristen te bekennen. Lekker rustig, maar je hebt niet veel mensen nodig om gave dingen te ontdekken. En zo gebeurde het dat ik na een aantal dagen lekker aan het kokkerellen was voor m'n tentje, en er een man naar me toe kwam. Deze man had ik al een paar keer eerder zien lopen op de camping, en het viel me op dat hij iets om zich heen had. Hij straalde een bepaalde rust en tevredenheid uit, maar ook iets van kennis, dat hij heel goed zijn plek wist op deze Aardbol. In ieder geval, ik vond dat hij dat uitstraalde.. en zo kwam deze man dus naar me toe, en hij vroeg: "Don't you like the music?" - er was muziek op de camping, en er werd gedanst, maar ik dacht dat het een familiebijeenkomst was, en had ook nog niet echt behoefte om aan te sluiten, nu had ik dat wellicht wel gedaan haha, maar goed, ik weet niet exact meer wat ik zei, deed er ook niet toe, ik denk dat ik de nieuwsgierig had geprikkeld van de man. Niet heel raar, want ik stond daar met m'n tentje in 't einde van maart, alleen, dus zo vertelde we dingetjes heen en weer. Het bleek dat hij op 16-jarige leeftijd met vragen zat die hij niet kon beantwoorden. Zo kon hij het niet begrijpen dat je tot oneindig kan tellen.. Tot hoever gaat dat? Aparte vraag, en hij had nog zo'n vraag, maar daar kan ik even niet op komen. In ieder geval, hij zocht antwoorden. En hij besloot om die te gaan zoeken.. Sindsdien heeft hij veel binnen Griekenland afgereisd, en heeft hij ook daarbuiten een aantal plekken van de Aarde ontdekt. Dus toen deze man tegen mij zei: "if you get the chance, you should visit Athos". Nou, dat advies zette ik hoog in m'n achterhoofd. Ik dacht, "als deze man dat zegt, dan moet er iets speciaals zijn met die plek zijn". En dus bleef Athos in m'n achterhoofd rondspinnen. Voorafgaand aan de reis, in Nederland, had ik een aardig idee over mijn route door Griekenland. Maar nadat ik op Patmos was geweest , en ik Pelion binnenkwam, werd het me al duidelijk dat ik een aantal dingen van m'n reis niet zou gaan bezoeken.. het loopt gewoon anders. En dat is / was prima, en zo bood de gelegenheid zichzelf aan om Athos in m'n route te prikken. Dus ik pleegde een aantal telefoontjes, en de eerstvolgende datum dat ik Athos kon bezoeken was de 21ste van juni. En dat, terwijl ik ergens eind april opbelde.. En ik hoor je denken, what the hell is Athos dan? Nou, dat ga ik je vertellen..

Athos, is net zoals Pelion, een schiereiland. Het is onderdeel van de Halkidiki, ook wel bekend als "The three fingers". Wellicht doet dat een belletje rinkelen. Deze 3 "vingers" zijn makkelijk te herkennen op de kaart, en gelegen ten oosten van Thessaloniki, de 2e stad van Griekenland. Athos is 1 van de 3 schiereilanden, en totaal toegeweid aan het Christendom. Athos is een plek waar de monniken al zeker 1000 jaar hun rituelen en overtuigingen in stand hebben weten te houden. Dus afgezonderd van de wereld is deze plek onveranderd gebleven. Ik meen dat ze dit in het Engels "pristine" noemen, een ongerepte plek. De monniken hier zijn dus streng christelijk, of orthodox, en verspreid over het schiereiland vind je tientallen kloosters waar de monniken hun geloof naleven. En ik zei "monniken", oftewel, dit schiereiland is alleen toegankelijk voor het mannelijk geslacht. En dit was voor mij best apart, want ik ben niet per sé gelovig, eigenlijk totaal niet, en toch mag ik Athos bezoeken, Dat, terwijl er waarschijnlijk miljoenen vrouwelijke christelijken zijn, maar dat is het geloof, en het geloof is wat nageleefd wordt. Maar wat me al snel duidelijk werdl; Athos is niet voor fun, maar je bent hier met een serieuze insteek. Nou goed, mijn insteek was oprecht, en dat was voor mij en gelukkig voor de monniken van dit klooster voldoende. Je overnacht tijdens je verblijf op Athos in 1 van de kloosters, er is geen andere optie, of je moet ergens zien wild te kamperen, maar dat is geen aanrader. Wat ik al zei, er zijn tientallen kloosters, en ik geen voorstelling van wat Athos zou zijn. Dus ik gaf een slinger aan de Aardbol, en heb gewoon een klooster gekozen, gebaseerd op makkelijk transport er naar toe. En zo kwam ik terecht in Moni Dionysiou, vernoemd naar de Griekse God van de wijn, Dionysus.

Ik vertel je zo meer over mijn verblijf daar. Maar eerst de toegang tot Athos, waarom kon ik pas 2 maanden later toetreden tot het gebied? - en waarom is er uberhaupt toetreding? Nou, Athos is / wordt als heel heilig beschouwd. Als ik dat zo mag aannemen, dan is er geen vergelijkbare plek op de gehele Aarde met Athos. Dus voor de christelijke aanhangers, is dit oprecht een bijzondere plek. En het is ook nooit de bedoeling geweest dat mensen (toeristen) hier zomaar overal komen wandelen, foto's maken en de boel verbouwen. Nee, als je naar Athos komt, kom je met een reden. En zo vraag je eerst een toegangsbewijs aan, die kan je dan ophalen in het dorpje voor Athos, Ouranoupolis. Dit is het doorstroom dorpje voor Athos, en vanuit hier kan je met de boot naar je klooster naar keuze. In principe geeft je toegangsbewijs ruimte om tot 3 nachten op het schiereiland te verblijven. En de meeste bezoekers kiezen er voor op elke dag een nieuw klooster aan te doen. Ik vermoed dat veel van deze christelijke bezoekers hier vaker heen gaan, en zo hun vaste contacten / plekken hebben. Voor mij was alles nieuw in ieder geval, dus ik kwam aan op een boot vol mannen bij het klooster, haha.

Bij binnenkomst werden we warm ontvangen, met thee en ja.. al het eten was apart en had ik vaak nog nooit eerder van gehoord. Kom ik op terug, maar het ontvangst was goed. Iedere bezoeker (ik was de enige niet-christelijke denk ik) kreeg de gelegenheid om even kort met de "Vader" te spreken. Iedere monnik krijgt, bij inwijding in het klooster, de titel "Vader" voor zijn naam. Maar de "Vader" waarmee de bezoekers mochten spreken, was een soort opper-vader.. de monnik onder de monniken. Ik vermoed dat ieder persoon zo de kans kreeg om zijn hart te luchten, of zondes te bekennen, of wat diegene ook kwijt wilde. Maar deze opper-vader, Pavlos genaamd, sprak geen Engels. En zo verwees Pavlos mee door naar een andere monnik, genaamd Vader Modestus. Nou, dit bleek een hele goede beslissing te zijn.

Na een aantal trappen op en naar beneden, en een paar keer links en rechts, kwam ik uit bij een klein studio'tje, een typisch ateliertje. Vader Modestus was thuis gelukkig, en ik mocht toetreden. Maar dit bleek een fantastische man te zijn. Vanaf dat moment heb ik verscheidene topgesprekken gehad met deze 'Vader', over van alles en nog wat, soms met andere gasten erbij en soms met z'n tweetjes. Modestus spreekt vloeiend Engels, daar hij van origine een Engelsman is, en dus liep communicatie heel goed. En wat grappig is, is dat naarmate je dingetje te weten komt over zo'n man, je beeld van zo'n man veranderd. Eerst leken al die monniken daar echt boodschappers van Jezus zelf, maar na wat gebabbel werd hij gewoon een persoon, en dat is fijn.

Over deze man dan.. Modestus heeft tot zijn 40e levensjaar eigenlijk een rustig leventje geleid, maar bij het bereiken van die leeftijd had hij het gevoel dat zijn leven geen doel meer had; hij was klaar, er was niks voor hem meer in petto in de wereld. Gedurende zijn hele leven voelde hij zich een artiest van binnen, een creatieve geest, maar heeft nooit de kans gekregen om hier iets mee te doen. En dus eindigde hij als schoonmaker, en in dit jaar, besloot hij een bezoek te brengen aan Athos. Niet met voorbedachte raden, maar instinctief. Helaas weet ik niet meer hoe hij op Athos kwam, hoe hij hier vanaf wist dat dit bestond, maar hij is daar heen gegaan. En van het 1 kwam het ander, en binnen no-time was hij onderdeel van dit Dionysiou-klooster, als monnik. Van wat ik van hem begrepen heb, is dat hij een aantal zondes heeft begaan, en tot deze dag aan toe probeert hij zich daarvan te zuiveren.

Afijn, zijn aanwezigheid en de gesprekken die we hadden maakte het dat ik me wat meer thuis voelde hier. Ik heb enkele elementen van het Christendom leren kennen, en ook wat het betekent om als monnik te leven. Nu daarover gesproken, zal ik je een indruk geven van hoe het is om in ieder geval als bezoeker in een klooster te zijn.

Elke dag zijn er ceremonies, of missen, in de kerk (de kerk was op 't binnenplein), waarop alle monniken verplicht zijn die te attenderen. Ook wordt het zeer gewaardeerd als de bezoekers hier bij zijn, en dat is ook minimaal beleefd denk ik.. Je gaat niet naar het klooster en vervolgens op je kamer blijven, net zo min dat je lekker te stappen gaat en op de wc blijft zitten. Dus, er zijn dagelijks ceremonies in de kerk. De eerste mis, hou je vast.. is van 3 tot 7 in de morgen, haha. Boem, welkom in het christendom. Daarna konden de bezoekers, alléén de bezoekers, een broodje jam eten, waar ik heel erg dankbaar voor was. Er zijn namelijk maar 2 maaltijden op een dag. Om 8uur 's ochtends start de volgende mis, tot 10uur. Daarna verzamelen alle monniken en bezoekers zich samen voor de eetzaal. Het ontbijt bestond uit warme groentes, iedere dag weer, warme groentes, in de ochtend, haha. Dan gedurende de rest van de dag hadden we de tijd aan onszelf, en ging ik vaak een kop thee halen bij Modestus. Dit was tot aan het einde van de middag, want om 17uur startte de eerste avondshift, tot 18uur, een kortere kerkzit dus. En dan, om 18uur, luidden de kerkklokken, en begint het diner.. wat weer bestond uit warme groentes met rijst of aardappels. Het avondeten was iets speciaals, ik hoop dat ik je aandacht had bij de kerkklokken.. Bij het binnentreden van de eetzaal krijg ieder een plekje aangewezen op 1 van de houten banken. Dan, als iedereen zat, ringde er een bel door de zal, wat het teken was dat we mochten aanvallen. En ik denk na 8 of 9 minuten ging er een 2e bel, en binnen de seconde moest iedereen opstaan en wat er ook in de mond zat doorslikken. Aaneensluitend verlieten de monniken als eerst de zaal, met de supermonniken voorop, en daarna mochten de bezoekers de zaal verlaten.. er was dus wel iets van een hiërarchie haha. Zo ging dat dus, maar van wat ik begrepen heb, zijn ze hier op Dionysiou nog vrij flexibel met hun regels en rituelen. Er zijn dus andere kloosters waar de gang van zaken meer strict is, of nog stricter. Na het avondmaal ging de 2e avondmis van start, dus je kon van de eetzaal zo doorlopen naar de kerk. Maar het was okay als je eerst even naar de wc of je kamer ging, daar dus de flexibiliteit van dit klooster. Deze mis duurde een half uurtje denk ik, en daarna waren we weer even 'vrij'. En ja, 9 van de 10 keer liep ik richting de kleine studio, en dronken we samen een lekker kopje bergthee, recht uit de natuur. Het was bijzonder om daar 's avonds te zitten, en over het water de zonsondergang te zien. Die Modestus had een mooi plekje daar. En op deze manier heb ik 4 dagen daar in het klooster doorgebracht. Ik begreep niet al hun rituelen, en in de kerk leverde dat soms ongemakkelijke momenten op, haha, maar ik blij dat ik dit heb mogen zien. Ik moet zeggen dat de kans zich had voorgedaan om mijn verblijf op Athos te verlengen. Tijdens de gesprekken met Modestus vormde zich kansen, andere contacten daar op het eiland en in de omgeving. Maar voelde dat het goed was zo, en ik was na de hele Pelion ervaring, en nu dit, aardig verzadigd met informatie en nieuwe inzichten. Dus na wat overwegen, besloot ik terug te keren naar de realiteit.

Phoee, dat is eruit.. gelukkig. Ik hoop dat jullie nog iets over Olympus willen lezen, ik beloof het kort te houden.

Want over Olympus moet echt iets gezegd worden.. dit was echt een toptijd! Letterlijk en figuurlijk, een toppunt van m'n reis in Griekenland. Het voelde als een vakantie binnen de vakantie, en ik moest echt afkicken na dit avontuur. Ik ben aardig wat jaren op wintersport geweest met m'n ouders en vrienden. En elke keer keek je weer zo uit naar het jaar erop. Ik kreeg echt het wintersport gevoel op Olympus.

Wat kan ik zeggen, dag 1 ben ik via via via uiteindelijk op 2100m geklommen. Daar ben ik gaan overnachten in 1 van de "Refugees".. dit zijn een soort grote berghutten waar je kan eten, slapen en lol maken. Er zijn 4 van deze hutten te vinden op de Olympus-berg, verspreid in de omgeving. En van dag 1 heb ik hier vooral heel veel gelachen, en in m'n element gezeten. Je ontmoet jong en oud, vanuit alle landen, en samen val je die berg aan. En dan 's avonds gaat de openhaard aan, en drinken we schnapps en met een bordspelletje en veel gezelligheid. Misschien trof ik het met de tijd, de mensen en het weer; de omstandigheden waren erg goed. En dat leverde echt een hele gave foto op boven op die berg, Mytikas.. dé Godenberg.

Dus daarop zeg ik, dankjewel!

Zie jullie bij het volgende verhaal, enjoy je vakantie!

Kevin