Corfu & Zagorohoria

Hoi allemaal,

Nou, daar zit ik dan.. achter een laptopje op m'n kamer in het hostel. Ik ga beginnen aan het laatste verhaal vanuit Griekenland. - Wat?! Ja, dat lees je goed.. I'm coming home!

Het is grappig hoe dat loopt, dat je besluit om richting huis te gaan. Tijdens mijn tijd in Corfu voelde ik al langzaam dat het goed was zo, ik was voldaan. Ik heb daar onwijs genoten, en ook echt even lekker vakantie gevierd. En de Zagorohoria, de laatste bestemming, was een lekker toetje, met prachtige natuur en avontuur.. daarover zo meer!

Ik ga dus naar huis. Sterker nog, ik vlieg vandaag nog richting Amsterdam, zo snel kan het gaan. Ik ben heel blij dat het nu zo loopt zoals het loopt, en ik deel graag de avonturen weer met jullie van de afgelopen tijd. Als eerste heb ik voor jullie in de aanbieding; Corfu!

Wauw, Corfu is een eiland met style. Het mildere klimaat zorgt ervoor dat Corfu jaarlijks net wat meer regen ontvangt dan andere gebieden in Griekenland. Ik denk dat je het uiterlijk van Corfu kan vergelijken met de rijke natuur van Pelion (remember?). Corfu is groen, en de wateren zijn blauw. Het eiland is gelegen aan de westkust van Griekenland, aan de andere kant dus waar ik nog niet geweest was. Ik ben vanuit de Olympusberg het land overgestoken, richting de Ionische Zee. En dat je met een andere zee te maken hebt, was te merken. Het was een stuk frisser, haha, met m'n 1e duik in het water dacht ik van; "zo". Maar hier is het water ook weer zo helder en fris. Ik weet niet tot hoever het mogelijk is voor het oog om onder water te kijken, maar soms had ik het idee dat je nagenoeg kon zien tot waar het oog reikt. Uiteraard had ik een duikbrilletje bij me, en dat levert gewoon simpele pret op. Lekker snorkelen in het water en mooie vissies kijken.

De eerste dag dat ik aankwam was ik gesloopt. Ik bevond me aanvankelijk ergens centraal in Griekenland, en ik vond het knap dat ik het in 1 dag tot aan de camping van m'n bestemming heb weten te schoppen. Nou, de eerste dagen waren even lekker bijkomen. Boekje lezen, de omgeving verkennen.. je kent het. En toen nam het lot het stuur in handen.. ik maakte kennis met 2 buurvrouwen van mij, 2 hele gezellige en leuke Italiaanse meiden. Mijn plan was eigenlijk om lekker te gaan duiken, maar dat moest even op zich laten wachten. Mijn Italiaanse vriendinnen heette Kamilla en Eleonora, beide woonachtig in/rondom Milano. Ik weet even niet hoe ik precies kan samenvatten wat ze studeren, sorry dames, maar ik gok dat het ongeveer de Klassieke Oudheid is. En daaromheen hebben ze ook veel geleerd over Griekse / Latijnse mythologie (oh yeah!), de taal / cultuur / theater etc etc. In ieder geval, alles wat ik niet leer, leren zij wel. Maar dat maakt niet uit, want we waren beiden geïntereseerd in elkaars studie, en ik ben gek op de Griekse mythologie, dus ik vond het erg gaaf om eens een stevig woordje te babbelen over de mythen. Zij kennen de Griekse mythologie van voor en achter, door dik en dun, en dat was heel gaaf voor mij om eens met "experts" hierover te praten. Wat bijvoorbeeld echt indruk op me maakte, is dat ze standbeelden, of kunstwerken konden herkennen en het verhaal erachter wisten te vertellen. 1 keer vroeg ik, bij een niets-zeggend kunstwerk, "hoe weten jullie dat?".. en toen wijsde 1 van hun omhoog, en daar stond een bordje met uitleg, haha. Maar ze wisten veel. Ook zijn we samen zo wat uitstapjes gaan maken. Ik heb voor het eerst in m'n leven echt genoten van een cultureel uitstapje. Mocht 1 van jullie zich ooit nog op Corfu bevinden, ga het Achilleon bezoeken! Man, fantastisch. Sorry als dit beledigend is, maar het raakte me meer dan de Acropolis denk ik.

Zo hebben we nog wat 'serieuze' dingen bezocht, maar wat ik eerder vertelde.. we hebben ook even goed vakantie gevierd! We zijn een dagje met de auto erop uitgetrokken. We hebben een boot gehuurd, die we zelf mochten besturen. Genoeg avondjes in de Cactusbar doorgebracht, of langs het water gezeten bij La Grotta. Ja, voor ik het wist was onze tijd al weer voorbij. De dames zouden 1 week op de camping zijn, en daarna weer richting huis gaan voor een andere vakantie. Ik ben heel blij dat ik de camping in Paleokastritsa heb gekozen, dat is de naam trouwens van het plaatsje.

Na hun vertrek was ik weer op mezelf aangewezen, heel zielig ja. Nee, dat lukt me prima. De mevrouw van de camping had ons verteld over een heel leuk restaurantje vlakbij. De meiden waren daar al een aantal keer geweest, en we zijn ook samen die kant op gegaan. Maar de avond dat ik zelf heen ging, werd voor mij de ultieme Griekse experience! Ik zal je vertellen waarom..

Dus ik kwam aan bij het restaurantje, Zorbas genaamd, en de leden van de staff begroette me, aangezien ik inmiddels een bekende was voor ze. Ik hoefde geen menukaart, want ze kende mijn bestelling; 3 vegetarische pita's, en een glas rode wijn graag, dankjewel. Maar dit was geen gewone avond, want er was live muziek, verzorgd door 2 lokale meneren. En zo begonnen 2 Griekse godinnen, van de staff, voorzichtje pasjes te maken. Dit was eigenlijk m'n eerste echte ervaring met de traditionele Griekse dans, beetje laat, maar dat maakt niet uit, het gaat om de ervaring! Ik was niet de enige gast in het restaurant, en voor de klanten was het eerst lekker wegkijken hoe de dames de dans uitvoerden. En langzaam was het moment daar dat de gasten zich met de dans gingen bemoeien, haha. Ja, ik hou het dan ook niet meer. Dus huppakee, voetjes van de vloer, slippers aan de kant, en met je blote voeten op de stenen. Geweldig, de Griekse dans is zo simpel, maar daarom ook zo goed. Het is puur vermaak, en het lijkt soms bijna kinderachtig (in een kringetje, etc.), maar dat is het zeker niet. Dus zo hebben we samen de avond weggedanst.. maar die Grieken zijn onvermoeidbaar, halverwege de nacht heb ik de handdoek in de ring gegooid, en ben ik tevreden richting m'n tent gelopen. Maar die mevrouwen van het restaurant bleven gaan, en zelfs toen ik op 1 oor lag, kon ik ze horen gillen. Ook is alles toegestaan tijdens zo'n avond, er mag op de stoelen en tafels gedanst worden, er worden borden stukgegooid en hier en daar vuurtjes gemaakt, en door alle gekkigheid heen bleven de 2 meneren van de muziek heel koeltjes hun melodietjes spelen. Gekkigheid, dat is wat het was, maar wel met alle respect, want ga de Grieken niet vertellen hoe je een feest moet geven.

Verder heb ik zelf nog lekker een aantal duiken gemaakt hier, heel mooi.. en toen langzaam ook m'n spulletjes gepakt. Ik had nog wel een beetje energie voor nog 1 avontuur; de Zagorohoria!

Nou, vanuit Corfu dus weer met de boot naar het vasteland, richting Ioaninna, de stad voor de Zagorohoria. Nu zal ik je vertellen dat de Zagorohoria een gebied is, bestaande uit zo'n 45 dorpjes, verspreid over het landschap. Samen heten ze dus de Zagori, of Zagorohoria. Het is een berggebied, en er gaan welgeteld 2 bussen per week heen, PER WEEK! Dus ik kwam aan in het busstation van Ioaninna, en daar werd mij verteld dat de eerstvolgende bus op vrijdag gaat.. het was dinsdag. Tjaa, lekker belangrijk.. dan gaan we toch gewoon liftend die kant op. En zo geschiedde het, na 3 uur liften langs de weg en 4 auto's verder, kwam ik aan bij m'n dorpje van bestemming, Monodendri.

Maar laat ik even een knappe inleiding geven van de Zagorohoria, want dit slaat kant noch wal. De Zagorohoria is een verzamelnaam voor de 45 dorpjes, samen gelegen rondom het beschermde, Nationale park; het Vikos-park. Oftewel, deze dorpjes liggen in/rondom een uiterst rijk gebied wat betreft flora en fauna. Je vind hier bijzonder veel beschermde dier- en plantsoorten, die voor zowel Griekenland als Europa heel waardevol zijn. En deze vredige samenleving tussen mens en natuur heet dus de Zagorohoria. Gelukkig, gelukkig.. is dit gebied nog relatief onbekend voor de buitenwereld. En ik hoop dat dat zo zal blijven, dus laat ik niet te veel reclame maken.

De grote attractie van het gebied is de Vikos Gorge, volgens het Guinness Book of Records 's werelds diepste kloof. Dus wat nou Grand Canyon?! Vikos Gorge jonguh!! - En dit verleidde ook mij om hier heen te gaan. Monodendri, het dorpje, is de meest favoriete startplaats voor de kloof, maar er zijn meerdere ingangen die de kloof in gaan. Laat ik even een goed beeld schetsen van hoe zo'n kloof eraan toe gaat..

Ik startte 's ochtends lekker vroeg, direct vanuit het ontbijt liep ik naar de ingang van de kloof. Wat heel aangenaam is trouwens, is dat de dorpjes hier allemaal op hoogte liggen; het is er simpelweg dus lekker koel. Om door de kloof te lopen, moet er dus eerst afgedaald worden, en flink ook, ik denk dat ik vanaf de start meteen zo'n 700-800m gedaald ben, via een steil padje naar beneden. En dan begint het echte werk, wat betreft het genieten dan. Links en rechts kijk je op tegen enorme bergpartijen, met als gevolg dat je vrijwel de gehele route in schaduw loopt. Ik had wellicht de perfecte dag om deze wandeling te maken, het was aangenaam in temperatuur, nagenoeg windstil en zonovergoten. Diep in de kloof daar vind je ongekende stilte, en je weet gewoon dat er bijzondere dieren bij je in de buurt zijn, ze kijken met je mee, maar weten zich op de achtergrond te houden. Wat wel heel bijzonder was, is dat ik ergens 2/3 van de route lekker aan het lopen was, toen ik plots op een grote steen stuitte, midden in het pad, maar toen ik nog eens even goed ging kijken, was het geen steen, maar een schildpad! In een flits stond m'n camera te rollen, maar niet te lang, want je moet ook met je eigen ogen kijken. Een echte grote schildpad, hoe gaaf. En even verderop spotte ik een 2e schildpad, het vrouwtje mogelijk. Mooi moment, en zo heb je dus de kans om hele gave dieren te ontmoeten. Je kan er van alles tegenkomen!

Ik ben dus door de Vikos kloof gelopen, samen met m'n kleine rugtas, ik had de grote achtergelaten, en zo aangekomen in de Papigo's. Haha, coole naam eah? De Papigo-dorpjes zijn 2 dorpjes, Mega-Papigo en Micro-Papigo, hoe creatief. Ik denk dat dit de 2 mooiste dorpjes zijn die ik tijdens m'n reis gezien heb. Mijn verblijf was in Mega-Papigo, alhoewel het nog geen 500 inwoners heeft gok ik, en ik denk dat Mikro-Papigo net zo mooi is. Je hebt bizarre zonsondergang daar, het is er koel en ik trof het enorm met het gasthuis waar ik verbleef. De mensen waren super vriendelijk, en het ontbijt heel lekker. Ik ben vanuit hier nog gaan raften op de rivier, en de volgende dag ben ik weer terug gaan liften naar Ioaninna. En toen kwam ik tot de realisatie; ik ga naar huis!

Dus tot zover zijn we nu hier aangekomen..

Ik wil jullie allemaal bedanken voor de hele leuke reacties die ik afgelopen maanden heb ontvangen. Het is heel leuk dat de verhalen zo goed gelezen zijn, en voor mij was het heel lekker om eens in de zoveel tijd de avonturen van me af te schrijven.

Nogmaals bedankt, dit was Griekenland 2016, en ik zie jullie weer in Nederland!

Efcharisto poly, - Kevin.

Athos & Mt. Olympus

Zo, hallo allemaal..

T'is vakantie overal, dat ben ik me nog wel bewust, zo erg was ik de tijd nog niet kwijtgeraakt gelukkig.. En dat het vakantie is, dat is te merken hier in Griekenland, overal lopen jonge stelletjes en gezinnetjes, en de restaurants zitten vol. Ook is het nu soms nodig dat ik reserveringen maak, en dat is nog niet echt nodig geweest tot zover.

Inmiddels zijn de meesten van jullie ook ieder een eigen bestemming afgegaan, maar dat is geen excuus om mij te ontlopen natuurlijk.. want er gaat niks boven een koel drankje en een fris vers verhaal vanuit Griekenland.

Dus laat ik jullie aan 2 verschillende, maar unieke ervaringen introduceren; Athos & mount Olympus. Beiden worden als "Heilig" beschouwd, ieder op een eigen manier. Athos stond als 1e op het menu, dus laten we daarmee aftrappen.

Het kan zijn dat je nog niet eerder van Athos gehoord hebt, - wees gerust, ikzelf had er tot ik op Kreta kwam ook nog niet van gehoord. Want toen ik met de boot aankwam op Kreta (herinneren jullie dat nog?!), lang geleden haha, voelde ik me ziekjes, en ben ik op een camping vlakbij de hoofdstad van het eiland gaan staan. In die tijd was het eind maart, en naast de lokale mensen waren er nog nauwelijks toeristen te bekennen. Lekker rustig, maar je hebt niet veel mensen nodig om gave dingen te ontdekken. En zo gebeurde het dat ik na een aantal dagen lekker aan het kokkerellen was voor m'n tentje, en er een man naar me toe kwam. Deze man had ik al een paar keer eerder zien lopen op de camping, en het viel me op dat hij iets om zich heen had. Hij straalde een bepaalde rust en tevredenheid uit, maar ook iets van kennis, dat hij heel goed zijn plek wist op deze Aardbol. In ieder geval, ik vond dat hij dat uitstraalde.. en zo kwam deze man dus naar me toe, en hij vroeg: "Don't you like the music?" - er was muziek op de camping, en er werd gedanst, maar ik dacht dat het een familiebijeenkomst was, en had ook nog niet echt behoefte om aan te sluiten, nu had ik dat wellicht wel gedaan haha, maar goed, ik weet niet exact meer wat ik zei, deed er ook niet toe, ik denk dat ik de nieuwsgierig had geprikkeld van de man. Niet heel raar, want ik stond daar met m'n tentje in 't einde van maart, alleen, dus zo vertelde we dingetjes heen en weer. Het bleek dat hij op 16-jarige leeftijd met vragen zat die hij niet kon beantwoorden. Zo kon hij het niet begrijpen dat je tot oneindig kan tellen.. Tot hoever gaat dat? Aparte vraag, en hij had nog zo'n vraag, maar daar kan ik even niet op komen. In ieder geval, hij zocht antwoorden. En hij besloot om die te gaan zoeken.. Sindsdien heeft hij veel binnen Griekenland afgereisd, en heeft hij ook daarbuiten een aantal plekken van de Aarde ontdekt. Dus toen deze man tegen mij zei: "if you get the chance, you should visit Athos". Nou, dat advies zette ik hoog in m'n achterhoofd. Ik dacht, "als deze man dat zegt, dan moet er iets speciaals zijn met die plek zijn". En dus bleef Athos in m'n achterhoofd rondspinnen. Voorafgaand aan de reis, in Nederland, had ik een aardig idee over mijn route door Griekenland. Maar nadat ik op Patmos was geweest , en ik Pelion binnenkwam, werd het me al duidelijk dat ik een aantal dingen van m'n reis niet zou gaan bezoeken.. het loopt gewoon anders. En dat is / was prima, en zo bood de gelegenheid zichzelf aan om Athos in m'n route te prikken. Dus ik pleegde een aantal telefoontjes, en de eerstvolgende datum dat ik Athos kon bezoeken was de 21ste van juni. En dat, terwijl ik ergens eind april opbelde.. En ik hoor je denken, what the hell is Athos dan? Nou, dat ga ik je vertellen..

Athos, is net zoals Pelion, een schiereiland. Het is onderdeel van de Halkidiki, ook wel bekend als "The three fingers". Wellicht doet dat een belletje rinkelen. Deze 3 "vingers" zijn makkelijk te herkennen op de kaart, en gelegen ten oosten van Thessaloniki, de 2e stad van Griekenland. Athos is 1 van de 3 schiereilanden, en totaal toegeweid aan het Christendom. Athos is een plek waar de monniken al zeker 1000 jaar hun rituelen en overtuigingen in stand hebben weten te houden. Dus afgezonderd van de wereld is deze plek onveranderd gebleven. Ik meen dat ze dit in het Engels "pristine" noemen, een ongerepte plek. De monniken hier zijn dus streng christelijk, of orthodox, en verspreid over het schiereiland vind je tientallen kloosters waar de monniken hun geloof naleven. En ik zei "monniken", oftewel, dit schiereiland is alleen toegankelijk voor het mannelijk geslacht. En dit was voor mij best apart, want ik ben niet per sé gelovig, eigenlijk totaal niet, en toch mag ik Athos bezoeken, Dat, terwijl er waarschijnlijk miljoenen vrouwelijke christelijken zijn, maar dat is het geloof, en het geloof is wat nageleefd wordt. Maar wat me al snel duidelijk werdl; Athos is niet voor fun, maar je bent hier met een serieuze insteek. Nou goed, mijn insteek was oprecht, en dat was voor mij en gelukkig voor de monniken van dit klooster voldoende. Je overnacht tijdens je verblijf op Athos in 1 van de kloosters, er is geen andere optie, of je moet ergens zien wild te kamperen, maar dat is geen aanrader. Wat ik al zei, er zijn tientallen kloosters, en ik geen voorstelling van wat Athos zou zijn. Dus ik gaf een slinger aan de Aardbol, en heb gewoon een klooster gekozen, gebaseerd op makkelijk transport er naar toe. En zo kwam ik terecht in Moni Dionysiou, vernoemd naar de Griekse God van de wijn, Dionysus.

Ik vertel je zo meer over mijn verblijf daar. Maar eerst de toegang tot Athos, waarom kon ik pas 2 maanden later toetreden tot het gebied? - en waarom is er uberhaupt toetreding? Nou, Athos is / wordt als heel heilig beschouwd. Als ik dat zo mag aannemen, dan is er geen vergelijkbare plek op de gehele Aarde met Athos. Dus voor de christelijke aanhangers, is dit oprecht een bijzondere plek. En het is ook nooit de bedoeling geweest dat mensen (toeristen) hier zomaar overal komen wandelen, foto's maken en de boel verbouwen. Nee, als je naar Athos komt, kom je met een reden. En zo vraag je eerst een toegangsbewijs aan, die kan je dan ophalen in het dorpje voor Athos, Ouranoupolis. Dit is het doorstroom dorpje voor Athos, en vanuit hier kan je met de boot naar je klooster naar keuze. In principe geeft je toegangsbewijs ruimte om tot 3 nachten op het schiereiland te verblijven. En de meeste bezoekers kiezen er voor op elke dag een nieuw klooster aan te doen. Ik vermoed dat veel van deze christelijke bezoekers hier vaker heen gaan, en zo hun vaste contacten / plekken hebben. Voor mij was alles nieuw in ieder geval, dus ik kwam aan op een boot vol mannen bij het klooster, haha.

Bij binnenkomst werden we warm ontvangen, met thee en ja.. al het eten was apart en had ik vaak nog nooit eerder van gehoord. Kom ik op terug, maar het ontvangst was goed. Iedere bezoeker (ik was de enige niet-christelijke denk ik) kreeg de gelegenheid om even kort met de "Vader" te spreken. Iedere monnik krijgt, bij inwijding in het klooster, de titel "Vader" voor zijn naam. Maar de "Vader" waarmee de bezoekers mochten spreken, was een soort opper-vader.. de monnik onder de monniken. Ik vermoed dat ieder persoon zo de kans kreeg om zijn hart te luchten, of zondes te bekennen, of wat diegene ook kwijt wilde. Maar deze opper-vader, Pavlos genaamd, sprak geen Engels. En zo verwees Pavlos mee door naar een andere monnik, genaamd Vader Modestus. Nou, dit bleek een hele goede beslissing te zijn.

Na een aantal trappen op en naar beneden, en een paar keer links en rechts, kwam ik uit bij een klein studio'tje, een typisch ateliertje. Vader Modestus was thuis gelukkig, en ik mocht toetreden. Maar dit bleek een fantastische man te zijn. Vanaf dat moment heb ik verscheidene topgesprekken gehad met deze 'Vader', over van alles en nog wat, soms met andere gasten erbij en soms met z'n tweetjes. Modestus spreekt vloeiend Engels, daar hij van origine een Engelsman is, en dus liep communicatie heel goed. En wat grappig is, is dat naarmate je dingetje te weten komt over zo'n man, je beeld van zo'n man veranderd. Eerst leken al die monniken daar echt boodschappers van Jezus zelf, maar na wat gebabbel werd hij gewoon een persoon, en dat is fijn.

Over deze man dan.. Modestus heeft tot zijn 40e levensjaar eigenlijk een rustig leventje geleid, maar bij het bereiken van die leeftijd had hij het gevoel dat zijn leven geen doel meer had; hij was klaar, er was niks voor hem meer in petto in de wereld. Gedurende zijn hele leven voelde hij zich een artiest van binnen, een creatieve geest, maar heeft nooit de kans gekregen om hier iets mee te doen. En dus eindigde hij als schoonmaker, en in dit jaar, besloot hij een bezoek te brengen aan Athos. Niet met voorbedachte raden, maar instinctief. Helaas weet ik niet meer hoe hij op Athos kwam, hoe hij hier vanaf wist dat dit bestond, maar hij is daar heen gegaan. En van het 1 kwam het ander, en binnen no-time was hij onderdeel van dit Dionysiou-klooster, als monnik. Van wat ik van hem begrepen heb, is dat hij een aantal zondes heeft begaan, en tot deze dag aan toe probeert hij zich daarvan te zuiveren.

Afijn, zijn aanwezigheid en de gesprekken die we hadden maakte het dat ik me wat meer thuis voelde hier. Ik heb enkele elementen van het Christendom leren kennen, en ook wat het betekent om als monnik te leven. Nu daarover gesproken, zal ik je een indruk geven van hoe het is om in ieder geval als bezoeker in een klooster te zijn.

Elke dag zijn er ceremonies, of missen, in de kerk (de kerk was op 't binnenplein), waarop alle monniken verplicht zijn die te attenderen. Ook wordt het zeer gewaardeerd als de bezoekers hier bij zijn, en dat is ook minimaal beleefd denk ik.. Je gaat niet naar het klooster en vervolgens op je kamer blijven, net zo min dat je lekker te stappen gaat en op de wc blijft zitten. Dus, er zijn dagelijks ceremonies in de kerk. De eerste mis, hou je vast.. is van 3 tot 7 in de morgen, haha. Boem, welkom in het christendom. Daarna konden de bezoekers, alléén de bezoekers, een broodje jam eten, waar ik heel erg dankbaar voor was. Er zijn namelijk maar 2 maaltijden op een dag. Om 8uur 's ochtends start de volgende mis, tot 10uur. Daarna verzamelen alle monniken en bezoekers zich samen voor de eetzaal. Het ontbijt bestond uit warme groentes, iedere dag weer, warme groentes, in de ochtend, haha. Dan gedurende de rest van de dag hadden we de tijd aan onszelf, en ging ik vaak een kop thee halen bij Modestus. Dit was tot aan het einde van de middag, want om 17uur startte de eerste avondshift, tot 18uur, een kortere kerkzit dus. En dan, om 18uur, luidden de kerkklokken, en begint het diner.. wat weer bestond uit warme groentes met rijst of aardappels. Het avondeten was iets speciaals, ik hoop dat ik je aandacht had bij de kerkklokken.. Bij het binnentreden van de eetzaal krijg ieder een plekje aangewezen op 1 van de houten banken. Dan, als iedereen zat, ringde er een bel door de zal, wat het teken was dat we mochten aanvallen. En ik denk na 8 of 9 minuten ging er een 2e bel, en binnen de seconde moest iedereen opstaan en wat er ook in de mond zat doorslikken. Aaneensluitend verlieten de monniken als eerst de zaal, met de supermonniken voorop, en daarna mochten de bezoekers de zaal verlaten.. er was dus wel iets van een hiërarchie haha. Zo ging dat dus, maar van wat ik begrepen heb, zijn ze hier op Dionysiou nog vrij flexibel met hun regels en rituelen. Er zijn dus andere kloosters waar de gang van zaken meer strict is, of nog stricter. Na het avondmaal ging de 2e avondmis van start, dus je kon van de eetzaal zo doorlopen naar de kerk. Maar het was okay als je eerst even naar de wc of je kamer ging, daar dus de flexibiliteit van dit klooster. Deze mis duurde een half uurtje denk ik, en daarna waren we weer even 'vrij'. En ja, 9 van de 10 keer liep ik richting de kleine studio, en dronken we samen een lekker kopje bergthee, recht uit de natuur. Het was bijzonder om daar 's avonds te zitten, en over het water de zonsondergang te zien. Die Modestus had een mooi plekje daar. En op deze manier heb ik 4 dagen daar in het klooster doorgebracht. Ik begreep niet al hun rituelen, en in de kerk leverde dat soms ongemakkelijke momenten op, haha, maar ik blij dat ik dit heb mogen zien. Ik moet zeggen dat de kans zich had voorgedaan om mijn verblijf op Athos te verlengen. Tijdens de gesprekken met Modestus vormde zich kansen, andere contacten daar op het eiland en in de omgeving. Maar voelde dat het goed was zo, en ik was na de hele Pelion ervaring, en nu dit, aardig verzadigd met informatie en nieuwe inzichten. Dus na wat overwegen, besloot ik terug te keren naar de realiteit.

Phoee, dat is eruit.. gelukkig. Ik hoop dat jullie nog iets over Olympus willen lezen, ik beloof het kort te houden.

Want over Olympus moet echt iets gezegd worden.. dit was echt een toptijd! Letterlijk en figuurlijk, een toppunt van m'n reis in Griekenland. Het voelde als een vakantie binnen de vakantie, en ik moest echt afkicken na dit avontuur. Ik ben aardig wat jaren op wintersport geweest met m'n ouders en vrienden. En elke keer keek je weer zo uit naar het jaar erop. Ik kreeg echt het wintersport gevoel op Olympus.

Wat kan ik zeggen, dag 1 ben ik via via via uiteindelijk op 2100m geklommen. Daar ben ik gaan overnachten in 1 van de "Refugees".. dit zijn een soort grote berghutten waar je kan eten, slapen en lol maken. Er zijn 4 van deze hutten te vinden op de Olympus-berg, verspreid in de omgeving. En van dag 1 heb ik hier vooral heel veel gelachen, en in m'n element gezeten. Je ontmoet jong en oud, vanuit alle landen, en samen val je die berg aan. En dan 's avonds gaat de openhaard aan, en drinken we schnapps en met een bordspelletje en veel gezelligheid. Misschien trof ik het met de tijd, de mensen en het weer; de omstandigheden waren erg goed. En dat leverde echt een hele gave foto op boven op die berg, Mytikas.. dé Godenberg.

Dus daarop zeg ik, dankjewel!

Zie jullie bij het volgende verhaal, enjoy je vakantie!

Kevin

Pelion

Allright !

Hallo allemaal, eigenlijk had ik jullie dit verhaal vorige week al willen geven, mààr.. het noodlot sloeg toe, en door m'n eigen domme schuld viel, voor ik de kans kreeg om op "Enter" te drukken, de computer uit. Ik moest bijna lachen van waanzin toen m'n beeldscherm zwart werd, en ik voel nog steeds de frustratie opkomen als ik eraan denk:p - Tegen beter weten in ben ik die middag nog een 2e poging begonnen, maar het punt is, is dat de 1e versie er altijd zo uitrolt, en daarom altijd goed is.. het is daarna moeilijk om van je 1e versie af te wijken, maar nog moeilijker om diezelfde vibe in je 2e poging proberen te geven. Dus ik heb halverwege de 2e poging opgegeven, ik had er geen lol meer in.

En zodoende probeer ik het nu, een week later, nog eens.. voor jullie dus een vers verhaal, en voor mij een slap aftreksel van wat het was, maar maak je geen zorgen, ik heb weer een leuk Grieks avontuur voor je klaar staan!

Let's go.. !


Okay dan, zoals de titel het al aangeeft, het is in al die tijd alleen 'Pelion' geweest. Pelion was voor mij eigenlijk een bestemming om lekker te wandelen en niet te veel te beleven. Maar dat draaide anders uit; ik ben aan het werk geraakt en momenteel heel blij om eindelijk even lekker op een stoel te zitten, haha.

Maar daarover zo meer, eerst even over Pelion.. niet de meest bekende bestemming binnen Griekenland, maar zoals de cliché luidt: "niets is minder waar", en een mooie bestemming is wat het is! - Pelion is een schiereiland gelegen in centraal Griekenland, aan de oostkust. Het woord "schiereiland" is naar het Grieks vertaald "peninsula". Daarom zal je op het internet of in boeken vaak Pelion Peninsula tegenkomen, of "Pilio".. zoals de Grieken het zelf noemen. Pelion heeft een rijke mythologische achtergrond, daar het de woonplaats is van de centauren. De centaur is een mythologisch beest, half mens half paard.. en nu ik erover nadenk lijkt het me een leuk idee om eens wat mythologie in de soep te gooien. Griekenland is zichzelf niet zonder zijn mythologie, dus dat mag niet ontgaan in deze trip. Zie hier hoe dit markante karakter, de centaur, zijn oorsprong vond..

Het begon allemaal met Ixion, koning van een oude Griekse volksstam. Na een groot familiedrama (lang verhaal) kwam het erop neer dat Ixion een aantal serieuze daden begaan had. Zo serieus, dat zijn directe omgeving weigerde hem te reinigen van zijn zondes. Dit drijfde de man gek, en raakte zo in de put, dat op een bepaald punt Zeus, de oppergod, het met Ixion te doen kreeg, en hem daarop uitnodigde om te komen dineren op de Heilige Olympusberg, de woonplaats van de Goden. Tijdens het diner raakte Ixion geprikkeld door de schoonheid van Hera, de vrouw van Zeus. En in plaats van nederig te zijn om op de Heilige berg te mogen dineren, kreeg Ixion verlangens naar de vrouw van zijn gastheer. Zeus, de onverslaanbare, kreeg zijn intenties in de smiezen, en stoomde van ongeloof. Om zijn vermoedens te bevestigen vormde hij een wolk in de vorm van zijn vrouw, Hera, en plaatste dit naast de slapende Ixion. Bij het wakker worden keek Ixion om zich heen en zag daar een naakte Hera naast hem liggen, en daar hoefde hij niet langer bij na te denken.. Zeus was verafschuwd van dit verraad en van wat hij aanschouwde, en als reactie daarop trof hij Ixion met zijn bliksem, en plaatste hem aan een eeuwig draaiend zonnewiel, om daar in de eeuwigheid weg te rotten.

De wolk, gevormd door Zeus, werd later Nephele genoemd. En uit de koppeling tussen Ixion en Nephele werd Centaurus geboren. Centaurus was een misvormd kind, met een te veel voorovergebogen houding en kon geen vrede vinden onder de mensen. Alleen op het Peliongebergte voelde hij zich thuis. Hier dwaalde hij rond, lijdde een ruig leven en paarde met lokale merries die hij tegenkwam. En zo is de centaur geboren..

Zoals je ziet, Griekse mythologie is 1 en al sex, drugs en rock & roll.. maar daarnaast is het ook vol eye-openers en rijke informatie. Die dingen gaan kennelijk samen, haha..


Goed, terug naar Pelion, want naast de mythologische achtergrond dat het schiereiland heeft, staat Pelion vooral bekend als "hiking mecca", oftewel, een wandelparadijs. Zo'n 1000 jaar geleden hadden zich enkele kloosters en kleine dorpjes gevestigd rondom de kust van het schiereiland. Om transport van goederen, stenen en informatie mogelijk te maken in dit berggebied, hadden de monniken en lokale mensen het idee om paden aan te leggen. Want naast de rijke geschiedenis, is Pelion vooral rijk aan een dichte natuur en veel steen, en vaste paden waren dus nodig. En zo ontstond de "kalderimi", letterlijk vertaald; "ezelspaden". Na vele jaren mondde dit project uit in een intens netwerk van paden. En je moet je voorstellen dat de lokale werklui dat eigenhandig elke losse steen zelf hebben neergezet. Ik heb inmiddels enkele van deze paden bewandeld, en je weet soms niet wat voor werk erachter zit. Er zijn wat foto's, maar dat geeft de indruk niet denk ik.

In ieder geval, de kalderimi dus, een wandelparadijs.. en mijn reden om hier naartoe te gaan. De eerste 10-12 dagen dat ik hier was heb ik op een camping gestaan, en de tijd is daar voorbij gevlogen. Ik weet werkelijk niet meer wat ik precies gedaan heb met die tijd, maar wat ik nog wel weet is dat ik op 1 van mijn wandelingen, op een bepaald punt bij een dorpje aankwam..

Dat klonk heel sprookjesachtig, maar het ging zo; ik liep dus over zo'n kalderimi-pad, bergopwaarts, en op een bepaald punt kwam dat pad uit aan de start van een dorpje, en op 't einde van dat pad zaten 3 mensen, 2 mannen en een vrouw. Het was nog 's ochtends, dus bij het voorbijlopen zei ik "kaliméra", oftewel, goedemorgen. Ze zeiden kaliméra terug, en babbelden rustig verder. Ik dacht dat ze het tegen ellkaar hadden, maar toen ik wat verder was doorgelopen riep de vrouw: "hellooooo".. en kwam naar me toe. Ze vroeg een aantal dingen over waar ik vandaan kwam etc.. en toen vertelde ze zelf dat ze soms aan 'woofing' doet (www.wwoof.net). Dit is een soort uitwisselingsproject, waarbij mensen een plek, land of regio kunnen kiezen om wat werk te verrichten, en in ruil daarvoor krijgen ze onderdak en eten. Die persoon kan er wat ervaring op doen zeg maar. Het werk betreft werken in de tuin, en in het speciaal de organische tuinen. Organisch wil zeggen dat de planten (groente, fruit etc.) er op een natuurlijke manier groeien, zonder chemicaliën en/of hulpstoffen. Normaal gesproken meld die persoon zich aan via de site, en gaat er een hele procedure aan vooraf. In mijn geval ben ik eigenlijk letterlijk van de straat geplukt, en stond ik niet veel later het onkruid te wieden:p

Zo lopen de beste dingen natuurlijk. De vrouw in kwestie heet Alexandra, een hele lieve en wijze vrouw.. Ze is Griekse van origine, maar heeft veel van de wereld gezien en ook vele jaren in India gewoond en les gegeven. Ze komt eigenlijk van een kant met informatie waar ik tot zover nog niet veel mee in aanraking ben geweest.

Naast dat haar tuin volledig organisch is, is Alexandra zelf al zo'n 40 jaar vegetariër. De "woofers" die ze over de vloer heeft, eten tijdens hun verblijf dus ook vegetarisch. En als het voorkomt dat er zelf gekookt moet worden, dan is er geen discussie over vlees en vis; hier wordt vegetarisch gegeten, en met respect voor het eten zelf. Maar 1 en 1 = 2, ik ben inmiddels zo'n 5 weken verder, en dus 5 weken geen vlees en vis gegeten. Maar wat ik het meest wil benadrukken is het organische eten zelf.. Vrijwel alles wat ik gegeten heb is op een natuurlijke manier verbouwd, met alleen de elementen als bron van energie, en ik moet zeggen, je proeft echt een andere kracht in dit eten. De energie in je lijf houd langer aan, en de smaak.. ooh, de smaak is soms zo goed. En ik zie dat Alexandra hier echt kijk op heeft. Zo kwam het ter sprake dat ik geen gesmolten kaas mag hebben, is wel zo handig voor haar om te weten natuurlijk. Gesmolten kaas is iets wat m'n maag gewoon niet kan hebben, en mocht het toch gebeuren, dan kan ik vaak alvast op bed gaan liggen. Dit is wat ik tot zover altijd gedacht heb; gesmolten kaas is out of the question. Nou, ik kan je vertellen.. ik heb gesmolten kaas gegeten, en niet 1x.. maar met regelmaat. Ze vertelde me dat m'n maag moeite heeft met de stroperigheid dat gesmolten kaas vaak heeft, die slierten weet je wel. Er zijn dus kazen die gewoon vloeibaar worden bij het smelten, meer waterig dus. Dit zijn 'harde kazen', feta is zo'n voorbeeld. Die geelgoude kazen die over de pizza gaat bijv., is zo vaak geconcentreerd is het proces, dat het tijdens het verhitten niet verder smelt dan dikke stroop.

Dus papsie, er zijn mogelijkheden! (m'n vader heeft het ook). En zo heb ik meerdere inzichten opgedaan, ook binnen andere thema's.


Afijn, ik heb vooral het hier heel erg naar m'n zin gehad. Naast de "woofers", heeft Alexandra ook een vaste tuinman; Freddy. En de man van Alexandra is ook nog zo'n 2 weken hier geweest. ((Even terzijde, haar man en dochter wonen in Engeland, en in de zomer is Alexandra in Griekenland met haar tuin, en in de winter zijn ze samen in Engeland.)) - We zijn dus een mooie periode met z'n 4e in de tuin aan de slag gegaan. In die tijd hebben we muren gebouwd (kalderimi-style!), een volleybalveld, een tafeltennistafel en van alles in en rondom de tuin om het leefbaar en esthetisch goed te maken. En dan na een lange, hete dag opfrissen in de zee en 's avonds over het dal heen kijken met heerlijk eten en wijn. Dat zijn de momenten natuurlijk.

En zo ben ik hier wat langer gebleven. Bij m'n vertrek zeiden ze dat ik ze zou gaan missen als ik weer in m'n tentje zit, en het regent buiten.. Nou, daar konden ze nog wel eens gelijk in krijgen, haha!

Ik heb hier een paar fantastische weken gehad, en die neem ik mee. De volgende bestemming is in zicht, en geef ik in het volgende verhaal.. tot dan!!

Kevin

PS. - de foto's moeten nog even op zich laten wachten, hebben jullie iets om naar uit te kijken, haha!

Patmos !

Zo, dit was best wel een leuk eiland zeg.. dusvandaar ook het uitroepteken !. De aandachtige lezers zullen onthouden hebben dat ik het vorige verhaal afsloot in Patmos. Nu, 2 weken later zit ik op precies dezelfde kruk in hetzelfde café'tje, dus nog steeds op Patmos!

Ik ben aan het wachten op de boot die vannacht gaat vertrekken naar het vaste land, m'n volgende bestemming dus. Ik had eigenlijk niet de intentie om al een verhaal te schrijven, maar ik kon met iemand meeliften ipv. de bus van vanmiddag te pakken, dus ik heb wat extra tijd.. en per toeval zit ik nu mooi een verhaal te typen.

Phoe, waar zal ik beginnen.. nou, ik wist van te voren dat ik niet op de camping kon staan hier op Patmos, die is dit jaar gesloten helaas. Dus ik keek er een beetje tegenop om weer in een hotel oid. te gaan zitten, maar ja.. ik kon bij aankomst een aardige deal sluiten met een dame, en zo zat ik voor een leuk prijsje met uitzicht op de zee. Al met al niet verkeerd.. Patmos was een eiland waar ik niet per sé iets avontuurlijks of iets groots te doen zou hebben. Maar de naam kwam meerdere keren naar voren toen ik in Nederland de voorbereidingen trof, en zo is Patmos eigenlijk in m'n route geplopt.

Ik had verteld dat ik met Pasen op Patmos zou zijn, en dat Pasen hier een grote traditie is. Dat was ook de voornaamste rede voor mij om naar dit eiland te gaan, vanwege de religieuze sfeer en dit moest ik proeven volgens de gids.. nou, dat heb ik gedaan. Het was pure toeval dat ik met Pasen op Patmos terecht kwam, niks voorbereid, des te leuker. Máárr, na een aantal dagen had ik wat dingetjes bekeken, beetje naar het strand geweest, maar ik had niet het idee dat ik de vibe te pakken had op het eiland, ik was ook al bezig met m'n volgende locatie, dus ik dacht.. hmm, ik weet het niet.. Pasen kwam eraan, en ik wist eigenlijk helemaal niet wat nou het idee was, het plan, waar ging er wat gebeuren? Op dit puntje was ik eigenlijk niet zo geinformeerd..

En ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar het is zo goed, of meer geluk, om af en toe mensen te spreken die je van goede informatie voorzien. Ik lag op een strandje, en ik kon m'n gedachtes niet zetten op de volgende locatie, kon niet kiezen tussen 2 eilanden.. En ik wist ook niks concreets over wat er nou de komende dagen zou gebeuren met de traditie hier. Dus ik pakte m'n spullen, en ik liep verderop het strandje richting 2 oudere mevrouwen die ik had zien zitten. Ik sprak ze aan met de vraag: "Hoe zit het nu met Pasen?".. Nou, deze mevrouwen spraken uitstekend Engels en beide kwamen al zeker 25 jaar op Patmos.. En zo kreeg m'n tijd op Patmos plots een wending.. en wat voor 1!

Het voelde meteen goed, ik wist waar ik wilde zijn met de Paasdagen, en ik had een top plan voor een volgende locatie; namelijk Patmos opnieuw! Ik had de mevrouwen uitgelegd dat ik ook niet zo goed wist wat ik hierna wilde, en of ze wellicht ook op 1 van die andere eilanden waren geweest. Maar daar wisten ze niet zo veel over, en ze zeiden; als je per sé lekker met je tentje ergens wilt staan, dan is er hier verderop op het eiland een afgelegen strand waar je je tent mag neerzetten.

Nou.. meer had ik eigenlijk niet nodig. Ik wilde zo graag gewoon in de buitenlucht zijn, ik voelde me niet vrij in die hotels, ben ook een aantal keer gaan wildkoken, wat overigens heel grappig en leuk spannend is (foto!) - maar ik moest er ff uit dus.

Dus dat ga ik vertellen; het Paasfeest, en het superstrand!

Op dezelfde dag dat ik die mevrouwen sprak, zou die avond / nacht al de eerste grote ceremonie of Heilige Dag zijn. Ik heb rond een uur of 9 's avonds eerst de taxi gepakt naar een bepaalde grot, waar volgens het geloof St. John de Apocalypse geschreven zou hebben. Dit zegt je misschien niets, maar de Apocalypse is een andere benaming voor 'het einde van de wereld'. Die St. John was een heilige die rond 1400 (meen ik) beschreven had hoe de wereld zou eindigen.. en dit is ook opgenomen in het Nieuwe Testament, dus serious business. En ik ben geen religieus persoon, maar na vele trappen naar beneden te zijn geklommen voelde ik wel iets toen ik de grot binnen stapte, m'n hart klopte aardig.. misschien omdat ik niet wist wat ik moest verwachten, maar toen ik er was bleef dat aanhouden, tjaa.. ik weet het niet :p .. Maar het is bijzonder, ik was daar in het begin alleen met een oudere mevrouw, maar al snel was het een komen en gaan van mensen. Bij binnenkomst kussen ze het heilige Boek dat St. John heeft geschreven, en ook een afbeelding van de heilige man zelf en tot slot maken ze een ontelbaar aantal kruisjes.. maar er wordt ook veel met geuren en kaarsjes gewerkt, het pakt je echt wel, zelfs de koelste kikkers smelten geloof ik. Daarna ben ik door een andere taxi afgezet bij een.. ja, wat is het, een soort kerkplaats - ze noemen het 'de Evangalismus'. Maar ook dit was weer heel mooi. De elite onder de gelovigen, ik gok zeer orthodoxe mannen, zongen liederen in de kerk daar, en werden vergezeld door de nonnen die in het aangesloten klooster leven. En op een bepaald punt stak iedere aanwezige daar een kaars aan, en gingen we massaal naar buiten op het binnenplein, en dan sta je daar dus onder de sterrenruimte met honderden kaarsjes, heel indrukwekkend. En wat wel grappig was.. ik was van te voren erop getipt om een paar eigen kaarsen mee te nemen. Dus ik had een paar mooie dunne kaarsjes gekocht, 2 witte en 1 rode.. want rood is de kleur van Pasen hier op Patmos, dus dat leek me wel gepast. De 2 witte had ik in de grot aangestoken, en de rode bewaard voor het moment in de kerk. Maar al bij aankomst werd ik een aantal keer met een soort bewondering aangekeken door locals daar.. ik snapte niet waarom, ik dacht; 'zit er iets op m'n gezicht ofso?' - maar wat bleek, op een gegeven moment kwam er een mevrouw naar me toe, een gids, en die vroeg: "Kom je uit Rusland?", in het Engels uiteraard, en ik zei "nee".. en toen legde ze uit dat in Rusland de traditie is om met Pasen een rode kaars aan te steken, en toen ik om me heen keek viel me het pas op dat er nagenoeg alleen maar witte kaarsjes en nog wat andere tinten waren. En ik had die rode vuurpijl in m'n hand, so what.. ook tijdens de mis kreeg ik een aantal knikjes naar me toe.. zo van: "respect dat je naar Patmos bent gekomen vanuit Rusland, om hier bij te zijn".. haha, prima!

Maar dat was de 1e avond, er waren nog veel meer ceremonies, verhalen, tradities.. weet ik het, heel veel Pasen in ieder geval. Wat ik in ieder geval nog wilde doen was een geit van het spit eten, want dat is ook een must-do volgens de traditie. De volgende dag ben ik, op aanraden van, naar een kleine nederzetting bovenin Patmos gereden met de bus, en heb ik daar een heerlijke geit gegeten.. ik had nog meer willen eten, maar t'is geen goedkope grap, dus het was goed zo.

Pasen was mooi, en na 2 dagen vond ik het goed zo.. op naar 't strand!

Nou, dit was echt gaaf.. en ik denk dat ik hier tot zover de gaafste foto's heb gemaakt. Het bewuste strand heet Psili Ammos.. en je spreekt het uit als 'Sili Ammos'. Tjaa, wat zal ik erover zeggen, ik denk dat de foto's voor zich spreken, je kan zo mooi staan daar. Het strand is uitgericht naar het westen toe, en aangezien de zon opkomt in het oosten en ondergaat in het westen, kan je hier een fantastische zonsondergang waarnemen, en dat heb ik gedaan. Damn, wat mooi.. helemaal tot je nog een piepklein puntje zon kan zien.

Dit was wel avonturen op z'n best, want er zijn 0 voorzieningen daar, dat betekent 1x in de 2 dagen water & eten halen, douchen in de zee en p*epen in een zelf-gegraven kuil. Maar dat is allemaal prima, en alleen al het wakker worden daar en dan vanuit je tent het eerste strandplaatje waarnemen is het al meer dan waard.

Maar dat eten & drinken halen was wel ff een dingetje, want je haalt voor 2 dagen spullen, en ga maar na.. dat weegt wel aardig, en het was 1 uur lopen vanaf het strand en dan met een bus of liften naar het grote dorp toe (Skala). Maar ook dat was eigenlijk maar een klein dingetje.. wel had ik iedere keer als ik weer even in het dorp was van.. "aah, beschaving".. want zoveel bezoekers had ik niet op het strand :p ..

Ik zou zeggen, ga die foto's bekijken, proef de Patmos-sfeer en see you next time!

Bye bye!

Kreta 2

Hoi hoi,

Ik wist dit keer niet of ik al helemaal er aan toe was om weer een leuk verhaal te schrijven. Maar om praktische redenen heb ik er voor gekozen om me toch aan het toetsenbord te wagen. Ik bevind me namelijk inmiddels in een nieuw gebied, en ik merk dat ik het lekker vind om dan het vorige deel van m'n reis via deze blog af te sluiten. So.. let's go!

Ik heb jullie in het laatste verhaal verteld over de leuke camping in Paleochora, in het zuid-westen van Kreta. Ik ben vlak na het verhaal door gegaan om m'n route door Kreta te vervolgen. Maar, ik was soms wat onrustig, en ik had het gevoel dat ik niet helemaal lekker on-track was. Ik ga je vertellen waarom..

Enkele dagen hiervoor was ik enthousiast gemaakt door een jong stel om vlakbij een heel speciaal strand te bezoeken. Tevens zou me dat een mooie wandeling opleveren daar naartoe en als kers op de taart kon ik daar ook nog met m'n tentje op het strand overnachten. Ik zag het plaatje van mezelf op dat strand daar al helemaal voor me, lekker koken.. zonsondergang, je kent het.. Maar, dit zou ook de eerste keer worden dat ik dan met een bijna volledige uitrusting een tocht ging doen, en het betekende ook dat ik de volgende dag met al m'n spullen weer terug zou lopen.

Misschien voel je het al een beetje aankomen, maar ik bouw 'em verder op. Ik was op dit moment nog steeds in het bezit van de auto, dus het plan was als volgt: auto parkeren - heenreis - overnachting op strand - terugreis - en weer door. Een deel van m'n spullen kon ik achterlaten in de auto, maar daarvoor in de plaats kwamen de boodschappen en water voor 2 dagen. Nou, backpack vast, veters gestrikt en daar ging ik. 5 minuten later was ik weer terug.. Poging 1 was geen succes, de tas was veel te zwaar, en ik voelde dat dit niet kon. Dus bij de auto even goed achter m'n oren gekrabt, en mezelf nog eens de vraag gesteld; wat heb ik echt nodig voor de komende 24 uur? Zodoende kon ik een paar kilootjes lossen, en dat voelde gooeeeed. De tas voelde zo lekker licht, ik ben vol goede moed gaan lopen, maar ook poging 2 mocht niet baten, en was uiteindelijk ook de laatste poging die ik zou gaan doen. De fout was, de tas voelde een stuk lichter, maar was, achteraf gezien, nog veel te zwaar. Ik denk dat je voor dit soort tochten niet meer als 10kg op je rug moet hebben, en dat ik daar qua spullen misschien niet voor uitgerust ben. Ik zeg niet dat ik het niet nog eens ga proberen, maar ik weet wel beter hoe de voorbereiding er ongeveer uit moet zien, en dat je gewoon goed moet oppassen. Ik heb nog steeds af en toe last van m'n nek, en dat is niet fijn. Bovendien, dat stel dat me dit heeft aangepraat is natuurlijk met 2 personen, dus ook 2 ruggen, en dus 2x 10kg dat je kan meenemen, da's een wereld van verschil.

Nou, na de mislukte dag had ik een slaapplek nodig.. en ik raakte uiteindelijk weer terecht aan de Noordkust, maar een ander stadje..

En weet je, ik wil geen chronologisch verhaal schetsen over hoe het vanaf hier stap voor stap verder ging. Ik heb geprobeerd m'n reis door Kreta, zoals ik het in m'n hoofd had, te vervolgen.. maar ik stuitte hier en daar op meer dingen wat ik niet voorzien had, of niet had kunnen voorzien. Het resultaat is.. - je maakt andere keuzes. Ik heb veel plekken bezocht in relatief korte tijd, misschien gaf me dat het onrustige gevoel, want zo is niet mijn style, maar het heeft me juist ook een paar hele gave dingen opgeleverd! .. en daar wil ik graag over vertellen!

Een absolute hoogtepunt was Preveli Beach, een te gek strand weggestopt tussen de rotsen. Voor een picture-perfect overzicht van het strand moet je het strand voor de grap even Google'n, maar ik denk dat m'n foto's afdoende zullen zijn. Man, alleen hoe het strand is opgebouwd is al te gek. Het strand is dus weggestopt tussen rotspartijen, en het is tevens de uitmonding van een rivier. Zoet en zout water komen dus bij elkaar, en de rivier snijdt het strand als het ware door in de zee. En vanwege de aanwezigheid van lekker fris, helder bergwater, groeit er van alles langs de rivier, maar het zijn de palmbomen die het afmaken. En dan niet van die veel te mooie groen-bruine palmbomen van de foto's en de films, nee, gewoon lekker rauwe palmen, puur natuur. Het strand is dan soort uitwaaier van de rivier. Het water is helder en heeft een mooie diepe kleur, en de temperatuur was precies lekker. Ik heb me prima vermaakt, en ik denk dat deze periode van het jaar ideaal is (April), want het was lekker rustig.

Dit was echt gaaf, en ik hoop hier nog eens terug te komen met andere mensen, zodat zij het ook kunnen zien.

Op een gegeven moment raakte ik naar het oosten van het eiland, en heb ik daar op camping Koutsounari gestaan, gelegen in het gelijknamige dorp. De voorkant van de camping ligt aan de weg, maar de achterkant aan de zee. Het is een hele uitgestrekte camping, en je was zo 5-6 min. onderweg om naar de andere kant te lopen. Nu was de host van de camping een hele dikke vette mevrouw, die de indruk gaf zo weinig mogelijk te lopen om iets voor elkaar te krijgen. Ze verwees constant naar andere mensen om me te helpen, en ik had zelfs een keer het idee dat ze gewoon thuis was, maar niet open wilde doen. Dus na een dag of 3 wilde ik graag afrekenen, want ik had plots besloten om verder te gaan. Ik liep naar de voorkant van de camping, en ik trof haar in een schuurtje achter maar ze met frisse tegenzin de was aan het doen was. Ik vroeg of ik kon afrekenen, en daarop vroeg ze wanneer ik weg ging? Ik zei dat ik met 2 uurtjes weg zou zijn. "Ooh", zei ze, "dan kom ik zo wel jou kant op, ik maak dit eerst af".. Ik dacht "nou, op zich wel aardig dat ze even langs komt". Maar m'n volgende gedachte was dat zij natuurlijk nooit lopend mijn kant op zou komen.. en jahoor, daar kwam ze aan scheuren in der auto, en neehoor, niet uitstappen, maar het raampje omlaag en geld vangen. Tjaa, die zitten er ook tussen.

1 van de laatste bestemmingen was Sitia, een sexy stadje gelegen in het noord-oosten van Kreta. Ook een goede plek om de buurt te verkennen, want ook al is het westen van Kreta wat uitdagender, het oosten heeft ook wat te bieden. Ik was al enige tijd niet tevreden over m'n haar. Het leek soms net op een palmboom (zie foto's). Toen ik na het bekijken van een selfie m'n haar zag dacht ik van; "okay, dit is de druppel".. Maar ik ben dan iemand die niet altijd met de massa mee wil, ik wilde iemand waarbij het gewoon goed voelt, en waardoor ik me met ogen dicht me haar durf te laten knippen, niet zo'n afgelikte knipsalon. En zo was het moment daar dat ik m'n auto nergens kwijt kon voor m'n slaapplek, en ik dus wat verderop moest parkeren, en boem.. daar was ze dan, mijn Katerina! Een wieks vrouwtje, met een sterke persoonlijkheid maar ook de benodigde ervaring. T'is grappig, maar ik wist meteen dat zij m'n haar moest knippen. Een half uur later stond ik als een jonge Adonis weer op straat, en vroeg ik haar nog even op de foto.

Na Sitia heb ik de auto ingeleverd, en was het tijd om een nieuw avontuur te beleven. Kreta was mooi, maar ik was toe aan een nieuwe plek. Ik zou via 2 bootreizen aankomen op mijn volgende locatie, en op de 2e boot leerde ik Rob kennen uit Nijmegen, een toffe gast die zijn reis door Europa via een GoPro-camera'tje-aan-een-stick vast legt. En zo zaten we op het achterdek van de boot een biertje te proosten met een fantastische zonsondergang. En hij heeft dat mooi even op film gelegd, en ik heb dus nu ook een video' tje toegevoegd, kan je me ook even zien!:)

Nou, dan eindelijk over naar waar ik me nu bevind.. In Griekenland is het bijna Pasen. Maar de mensen zijn hier heel gelovig, de oudere generaties althans.. dat proef je uit alles. Pasen is hier niet zomaar een feestdag, het is een grote traditie en wordt, als ik dat zo mag aannemen, uitbundig gevierd. En dan kan je van alle plekken in Griekenland, tijdens Pasen, het beste op Patmos zijn.. een klein eilandje niet ver van de kust van Turkije. Mag jij raden waar ik nu ben.. Dat dacht ik ook, dus 1 mei is het zover, ik ben benieuwd!

Voor nu veel groetjes vanuit Skala, Patmos.. en een fijne K'day toegewenst!
Bye bye!

Kreta 1

Hoi allemaal, daar ben ik weer.. dit keer vanuit een internetcafe' tje genaamd "Coconuts", gelegen in Paleochora. Er hangt een goed sfeertje en er worden zomerse plaatjes gedraaid.. dus dat moet een mooi verhaal opleveren.

Ik bevind me momenteel dus in Paleochora, dat is een relatief groter dorp gelegen in het zuid-westen van Kreta, aan de kust uiteraard. Maar ik zal eerst even vertellen over de weg daarheen, vanuit Athene - daar waar het vorige verhaal is geëindigd. Nu ik er over nadenk kijk ik er vanop hoeveel er in de tussentijd toch heeft plaatsgevonden..

Na Athene werden dingen snel beter, ik kwam na de bootreis terecht op een camping vlakbij de hoofdstad van Athene, Heraklion. Ik kan uitgebreid vertellen wat ik hier allemaal gedaan heb, maar ik ben hier vooral tot rust gekomen en goed hersteld. De camping (Camping Creta), was achteraf eigenlijk heel aangenaam - waarom achteraf? dat vertel ik je zo..
Camping Creta wordt gerund (schrijf je dat zo?) door een Griekse familie, best leuke mensen. Dus ondanks de camping zo goed als leeg was, voelde ik me zeker welkom. Veel winkels waren in de omgeving dicht (inmiddels begint het te leven op Kreta), dus ik raakte voor mijn dagelijkse boodschappen een eindje verderop bij een heel klein winkeltje - maar achteraf heel blij dat ik dit winkeltje ontdekt heb. De winkel was in handen van een man en zijn vrouw, en omdat je daar toch zeker 2x per dag kom (en het is daar klein) raak je snel in gesprek met die mensen. Ze spraken beide vrij goed Engels, dus met veel vragen kon ik bij hun terecht.. zo had de man een gastankje voor me geregeld en mocht ik uiteindelijk hun computer gebruiken om mijn laatste verhaal te schrijven. En dit soort dingen helpen je om ergens lekker te settelen.

Ik ben hier per toeval ook meer te weten gekomen over de Griekse keuken. Overdag had ik een aquarium bezocht wat op loopafstand is van de camping, en binnen het gebouw was ook een restaurant, waar ik uiteraard even een lekker mok thee heb gedronken. De ober vertelde me dat ze 's avonds ook open waren, dus ik bedacht om de volgende avond daar te dineren. Eenmaal aangekomen daar de volgende avond bleek het dicht te zijn, en op dat tijdstip (19uur) is er geen mogelijkheid om boodschappen te doen - dus wat nu? Taverna's waren daar niet in overvloed, laat staan allemaal open. Dus ik pakte Google Maps erbij, er ik zag dat er op 20min. loopafstand een taverna was die me wel aansprak. Ik belde op en ze waren open.. zodoende ben ik naar Taverna Ambriosa gelopen (dat rijmt). Bij binnenkomst was het leeg, maar dat was ik inmiddels wel gewend. Ik moet zeggen dat ik bij aankomst al zag dat dit een schot in de roos was. Tot zover heb ik nergens lekkerder gegeten als daar, dus mocht je ooit eens in die regio zijn.. Alles wat ik typisch Grieks vind was daar - mythologische figuren, blauw-witte kleuren, zee, muziekje etc.. maar ook het eten; gegrilde groente (die kon ik wel gebruiken), veel zeedieren en honing deserts. Ik bleek daadwerkelijk hun enige klant te zijn die avond, maar dat gaf wel de aanzet om ongelimiteerd vragen te stellen over alle het lekkere eten.. de volgende morgen was ik denk ik volledig hersteld.

Na een kleine week ben ik verhuisd naar Chania, de 2e stad van Kreta - en een leuke stad bovendien! Dat kan ik alleen niet zeggen van de camping.. Per taxi kwam ik aan bij de camping, omdat je via OV er simpelweg niet komt. Je rijdt vanuit een klein weggetje een soort mini-dalletje in, dat tevens de camping is. Maar dat dalletje wordt omgrensd door muur, en er is 1 ingang en dus uitgang. Nu was de vorige camping ook leeg, maar hier was ik echt alleen. De enige companion die ik had was de tuinman, Pavlo.. maar Pavlo sprak geen woord Engels, en ik betwijfel of hij wel helemaal 100 was. Afijn, ik was daar alleen.. en als het donker werd, dan werd het donker.. want de verlichting was nog niet aangesloten. Dus 's avonds ben je zelf het enige geluid op de camping en je ziet zonder zaklamp werkelijk geen hand voor ogen. En juist op deze plek had ik een langer verblijf in gedachte, omdat Chania erg voordelig is als uitvalsbasis naar de omgeving. Wat doen je dan? Juist.. even mams bellen, en na overleg (eigenlijk had ik al besloten) wist ik dat ik hier niet lang wilde blijven.

En dan is de redding soms dat je af en toe mensen tegenkomt en met ze in gesprek raak. Op de weg naar Chania raakte ik in de bus met een vrouw aan de praat die ook Nederlands bleek te zijn, maar inmiddels al 30 jaar op Kreta woonde. Ze heeft op Kreta actief als gids gewerkt en wist me veel goede informatie te geven over wandelroutes die ik wilde gaan doen. Na wat heen en weer gevraag bleek ik toch soms te makkelijk over dingen te denken, of niet aandachtig genoeg geweest. De Samaria Gorge (= een kloof) bijv., dé grote trekpleister onder de wandelliefhebbers, is gewoon dicht momenteel. En nu ik het teruglees in m'n gids staat dat er ook. Maar ik ben dan kennelijk zo gefocust op hoe gaaf die track door de kloof moet zijn, dat je een klein, maar belangrijk detail over het hoofd zie ("open may-oct"). Maar je krijgt door zo'n contact wel inzicht in de mogelijkheden van het gebied, en ik wist wat m'n eerste uitdaging zou worden. Vanwege het tegenvallende verblijf, heb ik al wat eerder een auto gehuurd, en een redelijk deal gemaakt ook nog trouwens. Na de 2e creepy nacht op de camping heb ik vroeg m'n spullen gepakt en met de auto er snel vandoor gegaan. En dat is lekker hoor, zo'n eigen wagen.. je voelt je zo vrij na al dat geheen-en-weer met je spullen en het openbaar vervoer. Ik heb de auto aan de start van de Agia Irini Gorge geparkeerd; een kleinere kloof, maar niet minder mooi (foto's!). De kloof leidt je helemaal naar de kust waar ik terecht kwam in downtown Sougia, een piepklein vredig dorpje dicht tegen de zee. Hier heb ik mezelf beloond met een hotel en een warme douche, en ook dat is lekker na zo'n trip. De volgende dag heb ik er een tocht aan vastgeplakt, en heb ik een oude Romeinse vestiging bezocht, wat verder niet zo bijzonder was, maar de tocht er heen wel. Je gaat eerst flink de hoogte in, waar je boven op een soort vallei uitkom vol bloeiende natuur (april is dé tijd van de bloei op Kreta). Je voelt jezelf een soort Valhalla binnenwandelen.. althans, dat heb ik dan, een ander zou er wellicht niet van opkijken. En na dat paradijs daal je af naar die oude Romeinse setting, en dan weer terug! Zo na deze 2 dagen merkte ik dat ik even verzadigd was met indruk. Sougia was geen plek op termijn, dus ik heb diezelfde dag nog de bus (er gaat er maar 1 per dag, en niet alle dagen) gepakt richting de auto - zo is die buslijn dan wel weer goed verbonden.

En dan ben je in ene weer heel vrij, en ben ik (na al het 1 en ander gehoord te hebben) naar Paleochora gereden, en sindsdien sta ik daar op de camping, en het bevalt me hier heel goed. Paleochora blijkt eigenlijk ook een prima uitvalbasis te zijn voor een paar leuke tracks. Zo heb ik bijv. een ochtend vroeg de boot gepakt naar Sougia, en vanuit Sougia teruggelopen naar Paleochora.

Nu in Paleochora dus, en een laatste avontuur waar ik voor nu nog even wilde vertellen voor ik afsluit.. Een dag of 2 geleden ben ik met de auto naar de start van de Samaria Gorge gereden. Daar bij de start heb je naast de kloof, ook een route die naar de bergtop van Gigilos leidt (2080m). Ik had gelezen dat deze bergroute goed toegankelijk is, en in mijn hoofd leidde dat er toe dat de bergroute ook makkelijk is, maar dat stond er niet. Bij aankomst bereidde ik me, onwetend, voor op de tocht toen ik werd aangesproken door een man, en later nog een 2e man. De eerste man woonde daar aan het startpunt, en de 2e man was een gids van het gebied. De gids vroeg me of ik alleen die berg op ging?.. dus ik zei: "uhh ja". Toen keken de twee mannen elkaar aan, en zei de gids vervolgens dat ik goed op mezelf moest passen en dat hij liever had dat ik wachtte tot er meer mensen zouden komen om de berg op te gaan. Dus ik werd plotseling een beetje zenuwachtig, want ik had begrepen van de vrouw in de bus dat er routes zijn die beter voor de ervaren wandelaars zijn, maar als je daadwerkelijk zo op het punt sta, dan is het "real business". Ook het feit dat ik geen ervaring had / heb met dit maakte dat de 1e man graag wilde dat ik bij terugkomst liet weten aan hem dat ik veilig terug was gekomen. Na dit besloot ik de berg op te gaan zolang het okay voelde. Doch gespannen de berg op gegaan, maar ook een kick.. het echte werk. Zoals de foto's wel zullen uitwijzen, je loopt echt over puin, gesteente, en meerdere malen loop je verkeerd, en het is wel de bedoeling op de track te blijven. Tijdens het gesprek met de 2 mannen in het dal gaf ik aan dat er voor mij een meisje de berg al op was gegaan, alleen. En ze was nog in zicht op dat moment, dus al schreeuwend had ze de waarschuwing meegekregen, en uiteindelijk kwamen we samen bij het 1e rustpunt. Maar deze dame bleek een ervaren loopster te zijn, en had al meerdere bergen getrotseerd. Voor mij was het alleen maar fijn om niet alleen daar te lopen, en het bijzijn van deze knappe Amerikaanse was ook niet verkeerd, des te spannender de tocht. Zij was na het 2e rustpunt vastbesloten om naar de top te lopen ("summit 1h"), en ik vond het goed zo. Dus vanuit daar ben ik naar beneden gelopen.. een tocht óver de berg is toch andere koek dan tussen de bergen. Ik had nog een briefje achtergelaten op de auto van m'n bergdame, dus wie weet gaan we samen nog eens een berg beklimmen..


Dat was het voor nu, Kreta deel 2 komt binnenkort naar je toe.. tot dan!

Athene

Hoi allemaal,

Hier het 1e reisverslag over m'n tijd in Athene. Veel leesplezier!

Ik ben 's ochtends 11uur lokale tijd (Griekenland is +1uur) aangekomen op het vliegveld van Athene, wat zo'n 5km buiten de stad ligt. M'n eerste indruk? Athene is groot! (zie de foto's). Ik ben dan als knul uit het dorp wellicht nog niet veel gewend, maar ik stond er wel even van te kijken vanuit het vliegtuigraampje. Na de landing ben ik op de metro gestapt richting het stadscentrum, naar halte " Monastiraki", waar vlakbij m'n hostel voor de komende dagen zou zijn. Ik heb voor een aantal dingetje / handigheidjes een google maps-kaartje uitgeprint. Het is zo gedetailleerd en er wordt (bij volledig inzoomen) zoveel weergegeven, een aanrader! Na het uitstappen moest ik me even orienteren (ik kan geen trema op de 'e' zetten). Ik werd al snel aangesproken door een Griekse dame die vroeg of ze kon helpen. Ik zei dat ik "Kevinos" heette, en daarna was ze zelfs bereid om me tot de voordeur van het hostel te brengen. Dat was niet waar, maar het hostel bleek erg dichtbij te zijn, dus ze wilde wel even meelopen.

Het viel me op dat ik het meteen erg aangenaam vond rondom Monastiraki.Er hangt een goede sfeer (zelfs eind maart dus al), het leeft, er is een leuk pleintje met allerlei marktjes en tentjes en vanuit de plek kan je eigenlijk alle kanten op. Achteraf bleek dit ook wel de mooiste plek binnen de stad te zijn -je zit daar echt in het hart van Athene.

Ik moet zeggen dat ik me, voor het vertrek, in Nederland al niet zo lekker begon te voelen, maar het was nog niet storend. Misschien was het doorde vlucht en de drukte in de stad, maar die avond al begon ik me serieus koortsig te voelen; zwaar hoofd, keelpijn etc. Ik ben ergens gaan eten en snel gaan slapen, want morgen: de Acropolis!

Na een redelijke nachtrust werd ik okay wakker, het kon er mee door. Het klinkt misschien gek, maar ik het nu al zoiets van "nou, ik zou morgen wel al richting Kreta willen". Je neemt kennelijk toch al zoveel op 1 dag (eigenlijk een halve dag), en ik hoef ook geen 5 dagen in 1 stad te zijn. Afijn, naar de Acropolis. Ik heb hier veruit de meeste foto's van gemaakt denk ik, en het is ook wel de moeite waard. Overal vanuit de stad kan je de Acropolis zien, en eenmaal daar aangekomen kan je de hele stad zien. In sommige richtingen zie je echt alleen maar stad bijna tot waar het oog reikt. Ik had me niet erg ingelezen, maar dat geeft niet, er valt daar genoeg te lezen. Het is gebouwd op een soort verhoging, en bevatte alle belangrijke gebouwen van de historische stad. Als je daar loopt kan je je niet voorstellen dat het meerdere malen door vijanden is overgenomen, je kan een aardige verdediging maken daar. Ik was op aanraden van de Lonely Planet (de reisgids onder reizigers) al vroeg die kant op gegaan, het was er nog lekker fris en rustig dus. Ik ben die dag verder nog wat praktische dingen gaan doen en weer vroeg gaan slapen en hopen op een goede nachtrust.

Maar.. het mocht niet zo zijn, sterker nog, ik heb weinig slechtere nachten gemaakt dan deze. Je slaapt daar met 3 andere personen op de kamer, met allemaal andere ritmes, het was er benauwd en vol met mosquito's, en als je dan kamergenootjes hoort binnenkomen en na 5 min. al in slaap hoort vallen, tjaa.. beter maar alles in 1 nacht dan. Maar goed, die ochtend had ik al vrij snel het idee om mijn bootreis naar Kreta te vervroegen, indien dat mogelijk zou zijn.. en dat was geen probleem, het loopt nog geen storm daar eind maart. Ik denk trouwens dat ik in alle gezondheid hetzelfde had besloten - 2-3 dagen is leuk. Ik ben die dag nog een route door de stad gelopen met wat hoogtepuntjes, daarna vervroegd uitgecheckt en richting de immens grote haven van Athene gegaan: Piraeus.

Daar is niks van gelogen. Moet zeggen dat ik nooit de haven van R' dam heb gezien, maar ik denk niet dat Piraeus daar voor onder doet. Er rijden pendelbussen tussen de 'gates' van de haven, maar ik kon niet uitvogelen welke bus ik moest hebben en waar op te stappen, dus ik raakte met m'n verzwakte lijf en volle uitrusting aan de loop. De vertrekgate van Kreta was aan de buitenkant gelegen, dus ik was even onderweg. Eenmaal aangekomen heb ik me ingecheckt bij een kiosk. Toen ik om me heen zat te kijken viel mij pas echt goed op dat er her en der groepjes met tentjes stonden; vluchtelingen. Kennelijk in de wacht om via de boot terug of naar een volgende bestemming te gaan. Piraeus is groot maar ook grauw en achterstallig. Samen met de vluchtelingen kampjes daar gaf het een rauw en grijs beeld. Ik voelde me ook niet op m'n gemak daar met al die spullen bij me. Ik ben na inchecken ook snel een restaurant in gegaan om m'n tijd tot vertrek uit te zitten.

Eenmaal opgestapt op de boot was een enorm contrast met even daarvoor. De boot was erg schoon & sjiek, en ik voelde me gelijk een stuk veiliger. Ik wist voor deze reis dat ik een aantal bootreizen zou maken, en dat ik op "het dek" van het schip zou slapen; een cabine is boven m'n budget. Dus ik was erg benieuwd.. in mijn voorstelling zag ik mezelf dan buiten onder de sterren liggen, of in een slechter geval, in de regen, maar natuurlijk slaap je gewoon binnen in de boot en is "het dek" gewoon de zit/lounge-ruimte van het schip. Tjaa, achteraf is het allemaal duidelijk natuurlijk.

Inmiddels zit al weer een paar dagen op een camping vlakbij de hoofstad van Kreta, Heraklion. Op de camping zag ik wat ik al een beetje verwacht had; de receptie en mini-markt zijn dicht, en afgezien van wat vaste staplekken is de camping leeg, lekker rustig. Ik ben herstellende, dus de volgende keer meer..

Next stop: Kreta!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Kevin